O pięciu braciach, pierwszych męczennikach Polski

13/11/2020 9:26
Agnieszka Wojnarowicz

Na początku było ich trzech, pochodzili z Włoch, Benedykt, Jan, Barnaba. Przybyli do Polski, z polecenia niemieckiego cesarza Ottona III, aby głosili Słowianom Słowo Boże. Niebawem dołączyli do nich bracia z Polski, Mateusz, Izaak i Krystyn. W 1002 r., założyli pustelnię we wsi Święty Wojciech (aktualnie Wojciechowo) pod Międzyrzeczem (diecezja zielonogórsko-gorzowska). Nocą z 10 na 11 listopada 1003 r. zostali napadnięci i zamordowani. Śmierci męczeńskiej uniknął tylko Barnaba. Papież Jan XVIII dokonał ich kanonizacji. Są patronami diecezji zielonogórsko-gorzowskiej.

Fragment listu pasterskiego bpa Adama Dyczkowkiego:

Niszczycielski walec wojen, najazdów, zmian granic państw, zaborów i okupacji zatarł ślady archeologiczne i zniszczył niemal wszystkie dokumenty pisane o tych wydarzeniach. Na podstawie pozostałych śladów, zwłaszcza “Żywota Pięciu Braci”, napisanego zaledwie kilka lat po ich śmierci przez św. Brunona z Kwerfurtu, można jednak ustalić pewne fakty. Historycy są zdania, że w pobliżu piastowskiego grodu Międzyrzecza król Bolesław Chrobry osiedlił zaproszonych z Włoch duchowych synów reguły św. Benedykta. Przez modlitwę, gruntowne wykształcenie i ducha apostolskiego mieli pogłębiać ducha wiary w Polakach, którzy zaledwie od kilkudziesięciu lat słuchali Dobrej Nowiny o zbawieniu. Ich zadaniem miało być również dzieło misyjne wśród ludów mieszkających w rejonach północnych, szczególnie Prusów. Eremici mieli kontynuować dzieło przerwane śmiercią męczeńską św. Wojciecha. Byli świadomi niebezpieczeństw. Ożywieni gorliwością apostolską i heroiczną miłością do swojego mistrza Jezusa Chrystusa modlili się o to, żeby i oni mogli dostąpić łaski męczeństwa.

Źródło: brewiarz.pl

Skip to content