Wspomnienie św. Perpetuy i Felicyty
Każdego roku 7 marca Kościół katolicki obchodzi wspomnienie świętych Perpetuy i Felicyty – dwóch kobiet, które w III wieku oddały swoje życie za wiarę w Chrystusa. Ich historia jest jednym z najbardziej poruszających świadectw chrześcijańskiego męczeństwa, a zapiski samej Perpetuy stanowią jedno z najstarszych pism chrześcijańskich napisanych przez kobietę.
Kim były Perpetua i Felicyta?
Perpetua pochodziła z arystokratycznej rodziny w Kartaginie (dzisiejsza Tunezja). Była młodą matką, która mimo próśb ojca i presji społeczeństwa nie wyrzekła się swojej wiary. Felicyta, jej służąca, także była chrześcijanką i w chwili uwięzienia była w zaawansowanej ciąży. Obie zostały aresztowane wraz z grupą katechumenów i osadzone w więzieniu, gdzie poddano je licznym próbom i torturom.
Męczeństwo i świadectwo wiary
Mimo brutalnych warunków i groźby śmierci, Perpetua i Felicyta nie zachwiały się w wierze. Felicyta urodziła dziecko w więzieniu, a Perpetua miała widzenia, które utwierdzały ją w pewności życia wiecznego. Zostały skazane na śmierć na arenie w Kartaginie, gdzie poniosły męczeństwo, oddając życie za Chrystusa.
Dziedzictwo świętych męczennic
Relacje o ich śmierci przetrwały wieki, a ich przykład inspiruje wiernych do dziś. Są one patronkami matek, ciężarnych kobiet oraz osób prześladowanych za wiarę. Ich odwaga i niezłomność w obliczu cierpienia stanowią świadectwo tego, że prawdziwa miłość do Boga jest silniejsza niż śmierć.
Podsumowanie
Historia św. Perpetuy i Felicyty to opowieść o heroizmie, wierze i wierności Chrystusowi mimo prześladowań. Ich świadectwo zachęca nas do refleksji nad własnym życiem duchowym i odwagą w wyznawaniu wiary. Warto w tym dniu pamiętać o ich ofierze i czerpać inspirację z ich niezłomnej postawy.
